Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

θΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ" ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 201516

«Ανδρομάχη» 

        Η «Ανδρομάχη»  έχει θαυμάσια μέρη όπου απεικονίζονται πολύ ζωηρά  οι ψυχικές καταστάσεις των προσώπων, όπως η ζηλοτυπία και το αδυσώπητο μίσος της Ερμιόνης- της ξιπασμένης από τα πατρικά της πλούτη- καθώς και η απελπισία της όταν συλλογίστηκε τι κακό πήγαινε να κάνε.

  Ο τύπος του τιποτένιου ανθρώπου, που πολύ κυνικά ούτε ντρέπεται ούτε διστάζει να εξαντλήσει όλη τη σκληρότητά του σε μια γυναίκα και σ’ ένα παιδάκι, απεικονίζεται στο Μενέλαο, που, όταν παρουσιάστηκε ο γέρο-Πηλέας και του πήρε τα θύματα από τα χέρια του, έγινε και γελοίος με μια απροσδόκητη υποχώρηση.

   Η συγκινητική στοργή της Ανδρομάχης εκδηλώνεται με λόγια για το παιδί της, λόγια αιώνιας αλήθειας και συγκινητικά  και με την απόφασή της να παραδοθεί στα χέρια των εχθρών της, για να ζήσει ο μοναχογιός της, όπως θα έκανε κάθε μάνα, που θα της πρότειναν το δίλημμα να ζήσει ή αυτή ή το παιδί της. Και πολύ φυσικά μετά, αφρίζοντας από οργή, ξεσπάει σε σαρκασμούς  προς το Μενέλαο.
     Τύπος παρμένος από τη ζωή ο Πηλέας, όπου πάντοτε οι παππούδες λαχταρούν για τα εγγόνια τους. Η οργή του για τον κίνδυνο του δισέγγονου του ξαναφέρνει όλη την ορμή που είχε, όταν ήταν νέος και παλληκάρι. Και η οδύνη του πάνω στο λείψανο του μονάχου εγγονού του, του Νεοπτόλεμου, είναι η οδύνη κάθε παππού, που του παιδιού του το παιδί είναι δυο φορές παιδί του, και οδύνη του κάθε γέροντα που βλέπει να ρημάζει το σπίτι του.


   Γνώριμος ο τύπος της Τροφού και από άλλες τραγωδίες που όταν μεγαλώσει στα γόνατά της, τη κόρη της κυράς της, την κάνει μετά κυρά της και συμμερίζεται τις θλίψεις της.





                                          ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ  ΑΛΗΘΕΙΕΣ
                                         του ΕΥΡΙΠΙΔΗ


Τίμιο σπιτικό όσοι θέλουν, μια μόνο νυφική τους φτάνει κλίνη.

Δε βρέθηκε όμως καμία γιατρειά για την κακιά γυναίκα, που μήτε οχιά μήτε φωτιά τη φτάνει.

Μάνας ντροπές, κακό προικιό της κόρης.

Όποιος γυρεύει νύφη, να κοιτάζει να παίρνει θυγατέρα τίμιας μάνας.

Από μικρή αφορμή, βαριά διχόνοια η γλώσσα φέρνει.

Οι φρόνιμοι προσέχουν να μη φιλονικούν με τους δικούς τους.

Μεγάλο πράμα ειν΄ η συγγένεια πρώτο στήριγμα ο συγγενής, σα δυστυχούμε.

Κακό ειν' η νιότη, αν δε τη συνοδεύει το δίκιο.

Το σωστό που ο μικρός το ξεστομίζει ,πικραίνει τους τρανούς και φαντασμένους.

Μάγια είναι κι αυτές κυρά μου: οι αρετές μας· κι όχι μονάχα η ομορφιά.

H μια γυναίκα κάλλιο να σκεπάζει το κακό της άλλης.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ


              Ανδρομάχη                                                   Ελίνα Στεργιοπούλου
               Ερμιόνη                                                            Μένια Τσιόβολου
               Θεράπαινα                                                       Αθηνά Παπαμιχαήλ
               Μενέλαος                                                         Νίκος Στογιαννίδης
               Ορέστης                                                           Σταύρος Κόπανος
               Πηλέας                                                           Μάρκος Παπουτσής
               Θέτιδα                                                              Βαρβάρα Χουσιάφη
               Αγγελιοφόρος                                                 Αποστόλης Γαργαλέτσος
               Παιδί                                                                 Σωτήρης Τάλο
               Παραμάνες                                           Όλγα Πανταζή,  Αουρόρα Σκέμπι
               Ανδρομάχη (β)                                                Μαρία Πούλιου
               Μενέλαος (β)                                                   Φάνης Γεωργούλας
               Χορός                                                                Θεοφανεία Δουλά
                                                                                          Ναταλία Βάτσιου
                                                                                          Λιλιάνα Παγώνη
                                                                                          Φιόρα  Νταλιάνι
                                                                                          Θεοδώρα Μπέσσα
                                                                                          Ιωάννα  Χριστογιαννούλα
                                                                                          Ηλέκτρα Παπαευαγγέλου
                                                                                          Τζίνα  Μιράκα
                                                                                          Νίκη   Σπαθή
                                                                                          Εβελίνα  Παναγιώτου
                                                                                          Δώρα Τσινή
                                                                                          Σοφία Σωτηρίου
                                                                                          Ροδούλα  Χολέβα
               Τραγούδι                                                          Όλγα Πανταζή
            Ακόλουθοι-ες                   Λάμπρος Σεφέρης,  Άγγελος Σταθούρος,       Kουτζαγιώτης                                                                      Νικόλαος Παπαδημητρίου Απόστολος  Μαρία Αλιάτη
Βοηθός                                                             Αντώνης  Ηλιόπουλος

Υπεύθυνες καθηγήτριες                   
Καρκαλέτσου Μαρία        Βαλασσά Ασπασία     Σαλβάνου Λίνα
                                                                                         











ΕΚΔΡΟΜΗ Γ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ 2015-16 ΑΡΧ.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΑ - ΑΜΦΑΝΕΣ - ΠΥΡΑΣΟΣ

  ΑΡΧΑΙΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ

ΑΜΦΑΝΕΣ
Βρίσκονται στη σημερινή θέση «Σωρός». Οι αναφορές της πόλης, τόσο από τα κείμενα αρχαίων συγγραφέων αλλά και από τις ανασκαφές στην περιοχή, μας πληροφορούν ότι η ύπαρξη της ανάγεται τουλάχιστον στην υστεροαρχαική εποχή.
Η πόλη των Αμφανών ήταν πάντοτε ένας μικρός συνοικισμός, χωρίς βέβαια αυτό να μειώνει τη στρατηγική της θέση και τον εμπορικό χαρακτήρα που πρέπει να είχε, λόγω ακριβώς της θέσης της αυτής.
Η πόλη πρώτο-ανασκάφθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τον Αρβανιτόπουλο, ο οποίος εντόπισε ένα κυκλικό οχυρωματικό τείχος γύρω από τη βραχώδη κορυφή της ακρόπολης. Ανατολικά και δυτικά της Ακρόπολης διακρίνονται ίχνη της κάτω Πόλης. Ίχνη κατοικιών διαφαίνονται σε ακτινωτή διάταξη και πάνω στο λόφο της Ακρόπολης. Έξω από τα τείχη της πόλης, στο νότιο τμήμα της Ακρόπολης μπορεί κανείς να δει ένα σημαντικό οικοδόμημα που από τις διαιρέσεις του διαφαίνεται ότι πρόκειται για ναό. Η ειδική του αξία είναι ότι δεν παρουσιάζει το κανονικό σχήμα ενός κλασικού ναού, αλλά ένα πιο αρχαϊκό, του λεγόμενου τύπου του ναού με «εσχάρα».
Στα βορειοδυτικά της αρχαίας πόλης, στην παραλία ως τις Αλυκές, εκτεινόταν το νεκροταφείο της. Σημαντικός αριθμός ταφών φιλοξενούσαν κατά βάση ατομικές ταφές. Οι λιγοστοί πολλαπλοί τάφοι ήταν αποτέλεσμα ακραίων καταστάσεων.
Η χρονολόγηση των τάφων από το νεκροταφείο των Αμφανών, που συμπίπτει με τη διάρκεια ζωής της πόλης, φανερώνει τη διακοπή της εγκατοίκησής της στις αρχές του 30υ αιώνα π.Χ. , εποχή κατά την οποία ο μακεδόνας βασιλιάς Δημήτριος Πολιορκητής, με πυρήνα την κλασική πόλη των Παγασών, έκτισε την πόλη που πήρε το όνομα του ιδρυτή της.
. Σύμφωνα με τον Εκαταίο, οι Αμφανές αποτελούσαν μια Δωρική πόλη, ενώ ο Ψευδο-Σκύλαξ συμπεριλαμβάνει το «Αμφαναίον» στις «πόλεις των Θεσσαλών» 6.
Η εκτεταμένη κατοίκηση που ερευνήθηκε με ανασκαφές των τελευταίων δεκαετιών πάνω και γύρω από το κωνικό ύψωμα Σωρός, έχει προταθεί να ταυτιστεί πλέον με τα ερείπια της πόλης των Αμφανών, που βρίσκονται ανάμεσα στις Παγασές και το Ακρωτήρι Πύρρα (σημερινό Αγκίστρι) 7. Η πόλη ονομάστηκε από το επίθετο «αμφίφανος», που φαίνεται δηλαδή και από τις δύο πλευρές, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τη φυσική θέση της πόλης, που είναι διακριτή στο μυχό του Παγασητικού κόλπου. Η ακρόπολη και η πόλη, που περικλείεται από 5-6 ομόκεντρους οχυρωματικούς περιβόλους, και που διακόπτονται από ιδιόρρυθμη πύλη που οδηγεί στην Ακρόπολη, στην κορυφή του λόφου, ερευνήθηκε από τον Αρβανιτόπουλο το 1906 και εν συνεχεία από το Milojcic το 1973 8. Από το 2004 θεσπίστηκε κοινό ερευνητικό πρόγραμμα της ΙΓ΄ ΕΠΚΑ με το Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για την έρευνα της πόλης, που κατοικήθηκε κατά τους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους (5ος-4ος αι. π.Χ.) 9, καθώς και του Ιερού του Απόλλωνα, που βρίσκεται σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων εξωτερικά των νοτίων τειχών του αρχαίου οικισμού 10. Ο ναός του Απόλλωνα, με διαστάσεις 22,5 x 8,33 μ., με εσωτερική ξύλινη κιονοστοιχία από 10 κίονες, αποτελείται από τον πρόναο και τον σηκό, τον οποίο από τις 3 πλευρές διατρέχει λίθινο θρανίο. Στα ΒΔ της πόλης εκτεινόταν το νεκροταφείο της, όπου ανασκάφηκε σημαντικός αριθμός τάφων με πλούσια κτερίσματα των πρωτογεωμετρικών, αρχαϊκών και κλασικών χρόνων 11. Τα ευρήματα αυτά υποδεικνύουν ότι υπήρξε διακοπή κατοίκησης στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. 12 Η απουσία ελληνιστικής κεραμικής υποδεικνύει ότι μάλλον ο πληθυσμός της πόλης απορροφήθηκε στον συνοικισμό της Δημητριάδας.
Στο ύψωμα Σωρός, ΝΔ των Αμφανών, βρίσκονται τα λατομεία της πόλης των Αμφανών, ενώ στο ίδιο ύψωμα εντοπίστηκαν λείψανα δύο αρχαίων πύργων 13. Επίσης, στη θέση ακρωτήριο Αγκίστρι (αρχαία «άκρα Πύρρα») εντοπίστηκε θαλαμωτός τάφος ελληνιστικών χρόνων, λαξευμένος στο φυσικό βράχο, παρόμοιος με τους αντίστοιχους μακεδονικούς τάφους της Βέροιας και της Πέλλας 14.

Η αρχαία πόλη της Δημητριάδας,
κτισμένη σε στρατηγική θέση του Παγασητικού κόλπου, πήρε το όνομά της από τον ιδρυτή της, Δημήτριο Πολιορκητή. Ο Μακεδόνας βασιλιάς στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. συνοίκησε τις μικρές κώμες της περιοχής, για να δημιουργήσει ένα ισχυρό οικονομικό και πολιτικό κέντρο, χρησιμοποιώντας ως πυρήνα την κλασική πόλη των Παγασών. Η περιοχή της αρχαίας Δημητριάδας κάλυπτε σχεδόν όλη τη Μαγνησία και έχει να παρουσιάσει μακραίωνη ιστορία, η οποία ξεκινά από τη νεολιθική εποχή και φθάνει μέχρι και τα παλαιοχριστιανικά χρόνια.

Τα παλαιότερα ευρήματα στην περιοχή έχουν αποκαλυφθεί στη μαγούλα Πευκάκια, στη μικρή χερσόνησο απέναντι από τη Δημητριάδα, προς τα βορειοανατολικά. Πρόκειται για λείψανα ενός οικισμού, που κατοικήθηκε για πρώτη φορά στη φάση «κλασικό Διμήνι» της νεολιθικής εποχής και στη φάση «Pαχμάνι», που χρονολογείται στη μετάβαση από την Εποχή του Λιθου στην Εποχή του Xαλκού. Η μεγάλη ακμή του, όμως, σημειώθηκε στην Εποχή του Χαλκού, όταν ανέπτυξε εμπορικές επαφές με το βορειοανατολικό Αιγαίο, τις Κυκλάδες και τη νότια ηπειρωτική Ελλάδα. Ο μυκηναϊκός οικισμός στα Πευκάκια πιστεύεται ότι λειτουργούσε ως λιμάνι της Iωλκού. Ο χώρος αυτός, που συνδέεται με τη ναυτική παράδοση της περιοχής και διατηρεί ακόμη και σήμερα τον αλιευτικό, ναυπηγοεπισκευαστικό και εμπορικό χαρακτήρα του, είναι δικαιολογημένο να υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να σχετίζεται με το μύθο της αργοναυτικής εκστρατείας και την κατασκευή της Aργούς, αν δεχθούμε ότι οι μύθοι απηχούν κάποιο ιστορικό υπόβαθρο.

Η επόμενη πολιτιστική φάση στην περιοχή τοποθετείται στην κλασική εποχή. Στο βόρειο τομέα της Δημητριάδας έχουν αποκαλυφθεί πενιχρά, μέχρι στιγμής, αρχιτεκτονικά λείψανα οικιών, ένας μικρός κεραμευτικός κλίβανος και τάφοι. Η ελληνιστική πόλη ιδρύθηκε το 293 π.Χ. για να αποτελέσει τη μια από τις τρεις «κλείδες» ή «πέδες» της Eλλάδας μαζί με τη Xαλκίδα και την Kόρινθο. Ο Δημήτριος και οι άλλοι βασιλείς της δυναστείας των Αντιγονιδών τη χρησιμοποίησαν ως ορμητήριο για πολιτικές και στρατιωτικές επεμβάσεις στη Θεσσαλία και στη νότια Ελλάδα. Με την υποστήριξη των Mακεδόνων βασιλέων η Δημητριάδα εξελίχθηκε σε μεγάλο διεθνές εμπορικό λιμάνι, όπου συνέρρεαν και είχαν εγκατασταθεί μόνιμα πολλοί Έλληνες και ξένοι, από την Iλλυρία, την Ήπειρο και από διάφορες χώρες της Μεσογείου ως τη Mέση Aνατολή, όπως μαρτυρούν τα ονόματα που αναγράφονται σε επιτύμβιες στήλες που έχουν βρεθεί στο χώρο. Η μεγάλη ακμή της πόλης ως οικονομικό, εμπορικό και πολιτικό κέντρο σημειώθηκε από το 217 π.Χ. έως το 168 π.Χ., όταν μετά τη μάχη της Πύδνας το μακεδονικό βασίλειο καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους.

Από τον 1ο αι. π.X. η Δημητριάδα έχασε την πολιτική της δύναμη και άρχισε να συρρικνώνεται εδαφικά. Εγκαταλείφθηκε το μεγαλύτερο μέρος της και ο οικισμός περιορίσθηκε στο βόρειο τμήμα της, προς τη θάλασσα, και ακόμη λιγότερο στο νότιο τμήμα της αρχαίας πόλης. Kατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους έχασε μεγάλο μέρος της σημασίας της, εξακολούθησε όμως να παραμένει η πρωτεύουσα του Kοινού των Mαγνήτων, που ήταν περιορισμένο στα όρια της Mαγνησίας. Τo Kοινό των Mαγνήτων επιβίωσε, όπως μαρτυρούν επιγραφές και νομίσματα, έως τα τέλη του 3ου αι. μ.X. Στα τέλη του 3ου - αρχές 4ου αι. μ.X., ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός κατέλυσε τα Kοινά των Θεσσαλών και Mαγνήτων και ανέδειξε τη Θεσσαλία σε ξεχωριστή επαρχία με πρωτεύουσα τη Λάρισα. H ρωμαϊκή περίοδος της θεσσαλικής ιστορίας έκλεισε οριστικά με την ίδρυση της Eπισκοπής της Δημητριάδος επί Mεγάλου Kωνσταντίνου. Η πόλη ξαναγνώρισε σχετική ακμή κατά τον 4ο και 5ο αι. μ.Χ., αλλά εγκαταλείφθηκε οριστικά τον 6ο αι. μ.Χ. Στους τελευταίους αιώνες της βυζαντινής αυτοκρατορίας τη Δημητριάδα διαδέχθηκε ο Βόλος, που βρίσκεται περίπου 1,5 χιλιόμετρο βορειότερα και εξελίχθηκε σε σημερινή πρωτεύουσα του Νομού Μαγνησίας.

Οι ανασκαφές, που άρχισαν στην περιοχή της Δημητριάδας στο τέλος του 19ου αιώνα και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, έχουν φέρει στο φως σημαντικά μνημεία και πολλά στοιχεία για τη ζωή και την οργάνωση της αρχαίας πόλης. Ο Απ. Αρβανιτόπουλος ανέσκαψε σε μεγάλη έκταση το τείχος και τους πύργους του, όπου είχαν εντοιχισθεί οι περίφημες γραπτές επιτύμβιες στήλες, καθώς και νεκροταφεία, ιερά και μέρος του ανακτόρου και του θεάτρου. Οι ανασκαφές συνεχίσθηκαν την περίοδο 1956-1961 από τον Δ.Ρ. Θεοχάρη στο θέατρο και στο ανάκτορο, και από Γερμανούς αρχαιολόγους με επικεφαλής τον Vl. Milojcic την περίοδο 1967-1981. Από το 1981 μέχρι σήμερα διενεργούνται συστηματικές και σωστικές ανασκαφές από τη ΙΓ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και παράλληλα πραγματοποιούνται στερεώσεις, συντηρήσεις και αναστηλώσεις μνημείων της αρχαίας πόλης.

Η αρχαία Δημητριάδα
Η Δημητριάδα ιδρύθηκε (294-292 π.Χ.) από το μακεδόνα βασιλιά Δημήτριο Πολιορκητή με συνοικισμό πολλών πόλεων της αρχαίας Μαγνησίας. Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, σκοπός της ίδρυσής της ήταν η δημιουργία ενός μεγάλου ναυστάθμου που θα έδινε τη δυνατότητα στο μακεδονικό στόλο να επεμβαίνει με ταχύτητα και αποφασιστικότητα για να επιβάλει τα συμφέροντα του Μακεδονικού βασιλείου στα νησιά και τα παράλια του Αιγαίου. 
Ο ιδρυτής της πόλης, Δημήτριος Πολιορκητής, φρόντισε να της παραχωρήσει τις μεγάλες εκτάσεις του Πηλίου, του Μαυροβουνίου μέχρι και την Όσσα με τα πλούσια δάση και έτσι η Χώρα της περιέλαβε σχεδόν ολόκληρη την αρχαία Μαγνησία φθάνοντας προς βορρά έως τα στενά των Τεμπών.
Η Δημητριάδα ήταν από τις μεγάλες πόλεις της Ελληνιστικής περιόδου και τα ισχυρά τείχη της ξεπερνούσαν σε μήκος τα 8 χιλιόμετρα. Η αρχαία πόλη κτίστηκε με το «ιπποδάμειο» σύστημα χωρισμένη σε οικοδομικά τετράγωνα στο ανατολικό κυρίως τμήμα της με ένα πλέγμα κάθετα τεμνόμενων δρόμων.
Σύμφωνα με πρόσφατα επιγραφικά ευρήματα επιβεβαιώθηκε ότι η Δημητριάδα ανήκε στο μακεδονικό βασίλειο. Η κατάληψη, βέβαια, ολόκληρης της Μαγνησίας από τους μακεδόνες μαρτυρείται ότι είχε γίνει ήδη από τον Φίλιππο Β΄ στα μέσα του 4ου αι. π.Χ.
Από τη δημιουργία του Κοινού των Μαγνήτων, το 196 π.Χ., η Δημητριάδα γίνεται πρωτεύουσά του. Την περίοδο του Στράβωνα, τον 1ο αι. μ.Χ., είχε χάσει τη λάμψη της και τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της. Η μεγαλύτερη από τις Παλαιοχριστιανικές βασιλικές, που έχουν αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα, η λεγόμενη Βασιλική της «Δαμοκρατίας» λειτουργούσε μέχρι τον 6ο αι. μ.Χ.
Η αναφορά του Προκοπίου για ανανέωση του περιβόλου (των τειχών) της Δημητριάδος, την περίοδο του αυτοκράτορα Ιουστινιανού (6ος αι. μ.Χ.), ο οποίος μπορεί να ταυτιστεί με τα αποκαλυφθέντα στη συνοικία των «Παλαιών» του Βόλου μοναδικά τείχη αυτής της περιόδου στην περιοχή, κάνει πολύ πιθανή την υπόθεση ότι η κατασκευή των νέων τειχών συνοδεύτηκε και με μετακίνηση του πληθυσμού από τη θέση της αρχαίας Δημητριάδος προς τον οικισμό των «Παλαιών», δηλαδή από το νότιο στο βόρειο τμήμα του κόλπου του Βόλου.

Το αρχαίο θέατρο Δημητριάδος


Το θέατρο της Δημητριάδος κατασκευάστηκε ταυτόχρονα με την ίδρυση της πόλης (το 294-2 π.Χ.) από τον Μακεδόνα βασιλέα Δημήτριο Πολιορκητή. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το θέατρο περιέπεσε σε αχρηστία λόγω καταστροφών του (από την τελευταία εικοσιετία του 2ου αι. π.Χ. έως πιθανόν το 79 μ.Χ.) και μετά από μια μεγάλη ανακαίνιση λειτούργησε μέχρι την τελική του εγκατάλειψη τον 4ο αι. μ.Χ., όταν με την επικράτηση των νέων κοινωνικοπολιτικών δομών στην πόλη, το θέατρο σταμάτησε να φιλοξενεί εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής.
Το θέατρο της Δημητριάδος έχει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά των ελληνιστικών θεάτρων, δηλαδή, το κοίλο, την ορχήστρα και το σκηνικό οικοδόμημα.
Σύμφωνα με τα λιγοστά αρχιτεκτονικά μέλη που σώθηκαν από το θριγκό του ελληνιστικού προσκηνίου του θεάτρου, στάθηκε δυνατό να γίνει γνωστή η μορφή του προσκηνίου της σκηνής, που ανήκει σε μια από τις αρχιτεκτονικές φάσεις της ελληνιστικής περιόδου.
Ένας ελληνιστικός κυλινδρικός βωμός με βουκράνια και γιρλάντες βρισκόταν στη μέση της ορχήστρας, ενώ στην περιφέρειά της ήταν στημένα ψηφίσματα της Δημητριάδος και του Κοινού των Μαγνήτων, όπως το μεγάλο τιμητικό ψήφισμα του Κοινού των Μαγνήτων που εκδόθηκε για να τιμήσει τον Γραμματέα των Συνέδρων του Κοινού Δημήτριο Ορέστου.
Η περιοχή του θεάτρου έγινε ο χώρος απόκρυψης ενός θησαυρού αργυρών νομισμάτων του Κοινού των Θεσσαλών και των Μαγνήτων, μετά τα μέσα του 1ου αι. π.Χ. κατά την περίοδο που το θέατρο δεν λειτουργούσε.
Τέλος στη ρωμαϊκή φάση λειτουργίας του θεάτρου ανήκει ένα ενεπίγραφο βάθρο προς τιμήν του αυτοκράτορα Τίτου, που βασίλεψε από το 79 ως το 81 μ.Χ. και χαρακτηρίζεται ως Νέος Απόλλων.

Tα κτίσματα και οι κατασκευές
Κατά τη διάρκεια των δυο περίπου αιώνων (από την τελευταία εικοσαετία του 2ου αι. π.Χ. έως πιθανόν το 79 μ.Χ.), όταν το θέατρο δεν λειτουργούσε, λόγω των μεγάλων καταστροφών που είχε υποστεί, και ενώ το ίδιο το μνημείο ήταν άνω κάτω από την πτώση των αναλημματικών τοίχων στις παρόδους, βόρεια του θεάτρου κατασκευάστηκε πιθανόν μετά το 120 π.Χ. ένα μεγάλο κτίριο σε σχήμα «γάμα», η δυτική πτέρυγα του οποίου κατέστρεψε τμήμα του βόρειου παρασκηνίου της σκηνής. Στο ανατολικό όριο της βόρειας πτέρυγάς του κτιρίου εγκαταστάθηκε αρχικά ένα Εργαστήριο κεραμικής. Αργότερα, όταν το εργαστήριο κεραμικής εγκαταλείφθηκε στην περιοχή του κλιβάνου και των λεκανών καθαρισμού του πηλού κατασκευάστηκε ένα μεγάλο πλούσιο κτίριο του οποίου οι εσωτερικοί τοίχοι καλύπτονταν με λευκά και χρωματιστά Κονιάματα.
Πάνω στο κοίλο, εκεί που αρχίζει να ξεχωρίζει το επιθέατρο, περνά ο κτιστός αγωγός τουΥδραγωγείου της Δημητριάδος, που έφερνε το νερό από το Πήλιο και το οδηγούσε με την υδατογέφυρα (στη θέση «τα δόντια» -σώζονται σήμερα μόνον το κάτω μέρος των πεσσών της) στη συνοικία του βόρειου λιμένος της Δημητριάδος (στην περιοχή «Πευκάκια»).

Πύρασσος
Πόλη ομηρική δίπλα από τις Φθιώτιδες Θήβες με ακρόπολη και φυσικό λιμάνι που άκμασε την περίοδο μετά την καταστροφή των Φθιώτιδων Θηβών στα ρωμαϊκά και παλαιοχριστιανικά χρόνια. Υπάρχουν πολλά ευρήματα από όλες τις περιόδους και ειδικά νεολιθικά αγγεία και εδώλια και οι παλαιοχριστιανικές βασιλικές (Νέα Αγχίαλος).



ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ            ΒΑΛΑΣΣΑ    ΑΣΠΑΣΙΑ
                                                              ΚΑΡΚΑΛΕΤΣΟΥ  ΜΑΡΙΑ
                                                              ΚΑΤΣΙΚΗ     ΝΙΚΟΛ


ΕΚΔΡΟΜΗ Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ 2015-16

ΤΟ  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ


1η   μέρα 
 Σπήλαιο Περάματος Βρίσκεται στο Πέραμα Ιωαννίνων περιοχή πολύ κοντά στην πόλη. Αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά σπήλαια της Ελλάδας.
Το Νησί  Το νησάκι της λίμνης έχει συνδέσει την ιστορία του με τη ζωή και τον θάνατο του Αλή Πασά.Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα μοναστήρια που είναι χτισμένα στο Νησί των Ιωαννίνων, σημαντικό μοναστικό κέντρο κατά τους Βυζαντινούς Χρόνους:
 Η μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Στα κελιά της, τον Ιανουάριο του 1822, δολοφονήθηκε ο Αλή πασάς από τον Κιοσέ Μεχμέτ πασά και τους άνδρες του. Μαζί με τον Αλή πασά βρισκόταν η αγαπημένη του γυναίκα, η Βασιλική, που εξορίστηκε στην Κωνσταντινούπολη. Στο χώρο της μονής λειτουργεί το Μουσείο Προεπαναστατικής Περιόδου, όπου εκτίθενται υφαντά, λιθογραφίες, βιβλία, έγγραφα κ.ά
Η μονή του Αγίου Νικολάου των Φιλανθρωπηνών. Η ιστορία του μοναστηριού, που ιδρύθηκε στους Υστεροβυζαντινούς Χρόνους και άκμασε το 16ο αιώνα, είναι συνυφασμένη με την επιφανή βυζαντινή οικογένεια των Φιλανθρωπηνών. Από το μοναστηριακό συγκρότημα σώζονται το καθολικό (ανακαινίστηκε από το Μιχαήλ Φιλανθρωπηνό το 1291/1292 και φέρει εξαίρετες τοιχογραφίες 16ου αιώνα), τμήμα των κελιών και της τράπεζας.
Η μονή του Αγίου Νικολάου Ντίλιου ή Στρατηγοπούλου. Το καθολικό της μονής ιδρύθηκε πιθανώς το 13ο αιώνα από τη γνωστή βυζαντινή οικογένεια των Στρατηγόπουλων και τοιχογραφήθηκε το 1542/1543.
 Η μονή του Αγίου Νικολάου Γκιουμάτων ή Παναγίας της Ελεούσας. Φέρει τοιχογραφίες 18ου αιώνα.
Η μονή του Προδρόμου. Σώζεται το καθολικό των αρχών του 16ου αιώνα.
Βυζαντινό Μουσείο Ιωαννίνων  Βρίσκεται στο Ιτς Καλέ (Κάστρο), παλιό παλάτι του Αλή Πασά στην παραλίμνια περιοχή. Περιέχει ευρήματα και συλλογές από τα βυζαντινά χρόνια.
Το Κάστρο
Οι δύο ακροπόλεις του Κάστρου Τα δύο φυσικά υψώματα που υπάρχουν στο εσωτερικό του κάστρου διαμορφώθηκαν ήδη από τη βυζαντινή εποχή ως ακροπόλεις. Η βορειοανατολική είναι γνωστή ως ακρόπολη του Ασλάν πασά και η νοτιοανατολική ακρόπολη, γνωστή ως ακρόπολη Ιτς Καλέ.
Η νοτιοανατολική ακρόπολη (Ιτς Καλέ) Η νοτιοανατολική ακρόπολη λειτουργεί σήμερα ως επισκέψιμος αρχαιολογικός χώρος. Εκτείνεται σε δύο επίπεδα, όπου διατηρούνται αρκετά ενδιαφέροντα κτήρια, τα περισσότερα από τα οποία έχουν αναστηλωθεί από την 8η Εφορεία Βυζαντινών αρχαιοτήτων. Πρόκειται για τα ερείπια του Σεραγιού του Αλή πασά, στη θέση του οποίου χτίστηκε το Βυζαντινό Μουσείο, το «Θησαυροφυλάκιο», που φιλιξενεί μια μόνιμη έκθεση αργυροτεχνίας, τα Μαγειρεία, η μικρή Πυριτιδαποθήκη και το Φετιχιέ τζαμί.
 2η μέρα  
 Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων Αθανασίου Βρέλλη Βρίσκεται λίγο έξω από τα Γιάννενα στον δρόμο για την Άρτα. Περιέχει μία σπάνια συλλογή κέρινων ομοιωμάτων από την ελληνική ιστορία.
Ο Ναός της Αγίας Θεοδώρας Ο Ναός της πολιούχου της Άρτας, Αγίας Θεοδώρας, έχει εμβληματική αξία για την πόλη. Το λείψανο της βρίσκεται ακόμα και σήμερα μέσα στο ναό σε μία κόγχη δεξιά του ιερού μέσα σε μία ασημένια λάρνακα, η οποία με μεγαλοπρεπή λιτανεία περιφέρεται στους δρόμους της πόλεως τη μέρα της εορτής της. 11 MARTIOY
Μικρό Θεατράκι της Αρχαίας Αμβρακίας Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Μικρό Θέατρο Αρχαίας Αμβρακίας Μια από τις νεότερες ανακαλύψεις του αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας Αμβρακίας, είναι αυτό το μικρό θεατράκι που είναι το μικρότερο από όλα τα αρχαία ελληνικά θέατρα
Ναός του Απόλλωνα Πύθιου Σωτήρα Ο ναός του Απόλλωνα Πύθιου Σωτήρα ήταν ένας σημαντικός χώρος λατρείας της αρχαίας Άρτας. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Ναός του Απόλλωνα Πύθιου Σωτήρα
Η Παναγιά η Παρηγορήτισσα η Αρχόντισσα της Άρτας Ο πιο γνωστός βυζαντινός ναός του νομού. Κτίστηκε τον 13ο αιώνα από τον Νικηφόρο τον Α' Κομνηνό Δούκα, στην ακμή της ιστορίας του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Η Παναγία η Παρηγορήτισσα είναι ο πιο σημαντικός και διάσημος βυζαντινός ναός του νομού Άρτας.
Το γεφύρι της Άρτας Το Γεφύρι της Άρτας Άρτας, που έγινε πασίγνωστη από το ομώνυμο θρυλικό δημοτικό τραγούδι που αναφέρεται στην "εξ ανθρωποθυσίας" θεμελίωσή του.
Υδροβιότοπος Αμβρακικού  Ο Αμβρακικός Κόλπος είναι ένας τόπος μοναδικός στην Ελλάδα. Η επιστήμη της γεωγραφίας τον χαρακτηρίζει κλειστό κόλπο καθώς επικοινωνεί με το Ιόνιο Πέλαγος μέσω ενός στενού δίαυλου πλάτους μόλις 500 μέτρων, που βρίσκεται ανάμεσα στο Άκτιο και στην Πρέβεζα. Το καλύτερο σημείο για ν' αποκτήσει κανείς μια ολοκληρωμένη εικόνα της ιδιαίτερης αυτής περιοχής της Δυτικής Ελλάδας είναι κατά τη γνώμη μας το ψαροχώρι της Κορωνησίας που προσεγγίζεται εύκολα από την πόλη της Άρτας.
Πρέβεζα και Πρέβεζα Ιστορίαι  Πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού. Πρέβεζα σημαίνει πέρασμα και όντως η Πρέβεζα είναι ένα σημαντικότατο πέρασμα στην δυτική Ελλάδα. Στη θέση της σημερινής Πρέβεζας στην αρχαιότητα, ο Πύρρος ο διάσημος βασιλιάς της Ηπείρου, είχε χτίσει την πόλη Βερενίκη για να τιμήσει την πεθερά και προστάτιδα του.
3η μέρα
Αρχαία Νικόπoλη
Πρόκειται για τον μοναδικό αρχαιολογικό χώρο της Ελλάδας που εκτείνεται σε 13.500 στρέμματα, στα οποία περιλαμβάνεται ολόκληρη πόλη με τα δημόσια και ιδιωτικά της κτίρια, τους ελεύθερους χώρους και τους δρόμους της.
Η αρχαία Νικόπολη απλώνεται σε έκταση 9000 στρεμμάτων στην χερσόνησο της Πρέβεζας, στη ΝΔ Ηπειρο. Ιδρύθηκε από τον Οκταβιανό, μετά την ναυμαχία του Ακτίου το 31 π.Χ., όταν οι κάτοικοι των γειτονικών πόλεων της Ηπείρου, της Λευκάδας και τμήματος της Αιτωλοακαρνανίας, οδηγήθηκαν σε αναγκαστικό συνοικισμό της περιοχής. Η πόλη απολάμβανε ειδικά πολιτικά και οικονομικά προνόμια. Είχε δικό της νομισματοκοπείο και τελούσε κάθε τέσσερα χρόνια τα Ακτια, που περιελάμβαναν αγώνες γυμνικούς, μουσικής και ιπποδρομίας. Υπήρξε πόλος έλξης πνευματικών ανδρών της εποχής, όπως ο Επίκτητος (89 μ.Χ.). Η κατοίκηση της πόλης συνεχίστηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Στα σημαντικότερα μνημεία της Αρχαίας Νικόπολης περιλαμβάνονται: 
Το Θέατρο, το οποίο βρίσκεται ΝΑ του μνημείου του Αυγούστου. Η σκηνή είναι υψηλή, πιθανόν διόροφη, με τρεις αψιδωτές εισόδους. Οι παραστάσεις δίνονταν στο "λογείο", ανάμεσα στη σκηνή και την ορχήστρα. Τρεις υπόγειοι διάδρομοι διευκόλυναν τη ματακίνηση των θεατών στο κοίλο, κάτω από το οποίο, υπήρχαν ισάριθμες στοές. 1ος αι. μ.Χ. 
Το θέατρο της ρωμαϊκής Νικόπολης είναι το πρώτο μνημείο που παρατηρεί ο επισκέπτης, όταν έρχεται στο χώρο από τα βόρεια. Βρίσκεται στο Προάστειο, βόρεια της τειχισμένης πόλης, νοτιοανατολικά του μνημείου του Αυγούστου και ανατολικά του σταδίου. Πρόκειται για εντυπωσιακό οικοδόμημα, που κατασκευάσθηκε στις αρχές του 1ου αι. μ.Χ. μαζί με άλλα δημόσια κτήρια της πόλης. Λειτουργούσε κυρίως κατά τη διάρκεια των Νέων Ακτίων, αγώνων που είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα και τελούνταν προς τιμή του Απόλλωνα. Μάλιστα, κατάλογοι ακτιονικών, που έχουν βρεθεί στο τέμενος του Απόλλωνα, αναφέρουν ότι στο θέατρο πραγματοποιούνταν αγώνες ποιητών, σοφιστών, κωμωδών, τραγωδών, κηρύκων, σαλπιγκτών, κιθαριστών, φωνασκών, αυλητών και παντομίμων.
Το θέατρο κατασκευάσθηκε στην πλαγιά ενός λόφου και για την καλύτερη προστασία του από σεισμούς, γύρω από το κοίλο του κτίστηκε ψηλός εξωτερικός καμπύλος τοίχος, που ενισχύθηκε με αντηρίδες. Ένας πλατύς διάδρομος, το διάζωμα, χώριζε το κοίλο σε δύο τμήματα, το θέατρο και το επιθέατρο και στις άκρες του υπήρχαν δύο μεγάλες είσοδοι, που στεγάζονταν με καμάρα. Ο εξωτερικός προστατευτικός τοίχος διέθετε δύο σκάλες για την πρόσβαση στα εδώλια των θεατών, οι οποίοι έρχονταν στο θέατρο από το ιερό του Απόλλωνα. Πάνω στο κοίλο υπήρχε περιφερική στοά, στην οποία πιθανότατα κατέφευγαν οι θεατές κατά τη διάρκεια κάποιας ξαφνικής καταιγίδας. Από τη στοά αυτή έχουν σωθεί μόνο οι πεσσοί που στήριζαν τη στέγη. Τα καθίσματα του κοίλου, που ήταν πλινθόκτιστα, έχουν καταστραφεί, ενώ η προεδρία, δηλαδή η πρώτη σειρά εδωλίων για τους επισήμους, ήταν λίθινη. Η ορχήστρα, όπως και το κοίλο, είχε σχήμα κανονικού ημικυκλίου. Η σκηνή ήταν ψηλή, πιθανόν διώροφη (χαρακτηριστικό γνώρισμα της ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής) με τρεις αψιδωτές εισόδους στην πρόσοψη, μέσω των οποίων επικοινωνούσε με το λογείο, το χώρο ανάμεσα στη σκηνή και την ορχήστρα, όπου δίνονταν οι παραστάσεις.
Ζάλογγο Το Ζάλογγο είναι ένα από τα ιστορικά όρη της Ελλάδας. Βρίσκεται βόρεια της Πρέβεζας και ανήκει στην οροσειρά των Κασωπαίων της Ηπείρου. Το όνομά του συνδέθηκε με την προεπαναστατική περίοδο του 1821 και ειδικότερα με τον Χορό του Ζαλόγγου
 Αρχαία Κασσώπη Κτίστηκε πριν τα μέσα του 4ου αι. π.Χ. (340 π.Χ). Η Κασσώπη, πρωτεύουσα της Κασσωπαίας, κτίστηκε πριν τα μέσα του 4ου αι. π.Χ., σε φυσικά οχυρή θέση, σε ένα οροπέδιο με υψόμετρο 550-650 μ., στις πλαγιές του Ζαλόγγου  με σκοπό να προστατεύσει από την εκμετάλλευση των Ηλείων αποίκων, την εύφορη πεδιάδα που απλωνόταν νοτιότερα. Η μεγάλη ακμή της πόλης σημειώνεται τον 3ο αι. π.Χ. όταν κτίζονται τα μεγάλα δημόσια κτίρια και ανοικοδομούνται πολλά σπίτια. Η πόλη είχε δικό της νομισματοκοπείο. Η ευημερία της διήρκεσε μέχρι το 168 π.Χ., όταν καταστράφηκε από τους Ρωμαίους (167 π.Χ.). 
Το μεγάλο θέατρο της Κασσώπης βρίσκεται στο ΒΔ άκρο της ακρόπολης της Κασσώπης, με πανοραμική θέα προς τον Αμβρακικό κόλπο, το Ιόνιο Πέλαγος και τα ακαρνανικά όρη. Κατασκευάστηκε από ντόπιο ασβεστόλιθο. Δύο πολυγωνικά αναλήμματα, ενισχυμένα με αντηρίδες, στηρίζουν τα άκρα του κοίλου. Το κοίλο, με διάμετρο βάσης 16μ. και διάμετρο κορυφής 78μ. περίπου διαιρείται από ένα οριζόντιο διάζωμα σε δύο ανισομεγέθη τμήματα με 23 σειρές λιθινων εδωλίων στο κατώτερο και 12 στο ανώτερο. Ένα πλατύτερο διάζωμα στην κορυφή του κοίλου, προστατεύεται εξωτερικά από ισχυρό πολυγωνικό τοίχο, ο οποίος φέρει θύρα, που διευκόλυνε την κίνηση των θεατών στο ανώτερο τμήμα του κοίλου. Οι εννέα κλίμακες, διαιρούσαν το κοίλο σε δέκα κερκίδες, από τις οποίες οι δύο ακρινές έχουν το μισό πλάτος. Η ορχήστρα του θεάτρου δε σχηματίζει πλήρη κύκλο, αλλά τόξο μεγαλύτερο από το ημικύκλιο, ενώ το δάπεδο της ήταν από πατημένο χώμα. Η σκηνή είναι ορθογώνια με δύο μακρόστενα παρασκήνια, που προεξέχουν προς την κατεύθυνση της ορχήστρας. Μεταξύ τους αναπτύσσεται το προσκήνιο με έξι κίονες στην πρόσοψη. Μεταξύ του σκηνικού οικοδομήματος και της απόληξης του κοίλου δύο πάροδοι εξυπηρετούσαν κυρίως την κυκλοφορία (προσέλευση και αποχώρηση) των θεατών. Σε αυτές τις παρόδους κατέληγαν δύο από τους κάθετους δρόμους της αρχαίας πόλης. Υπολογίζεται ότι το θέατρο επαρκούσε για 5.000 - 6.000 θεατές.
Νεκρομαντείο Αχέροντα  Το αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα βρίσκεται στο χωριό Μεσοπόταμος, του Νομού Πρεβέζης, στο σημείο όπου έσμιγε ο ποταμός Αχέρων με τον Κωκυτό και τον Πυριφλεγέθοντα, στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας Λίμνης, η οποία αποτελούσε την είσοδο του κόσμου των ψυχών. Νεκυομαντείο είναι η αρχαιοελληνική του ονομασία από τη λέξη νέκυς που σημαίνει νεκρός.
Η Πάργα  Η όλη εικόνα με το γραφικό κόλπο, το πανέμορφο νησάκι της Παναγίας και τα πολλά ταβερνάκια, δημιουργεί μία μαγευτική ατμόσφαιρα.
Το Κάστρο της Πάργας βρίσκεται πάνω σ’ έναν λόφο ακρωτήριο, στην είσοδο του λιμανιού της πόλης. Η ανάγκη για προστασία της πόλης από τους επιδρομείς της θάλασσας, ώθησε τους εκάστοτε κατακτητές να κατασκευάσουν οχυρώσεις στο σημείο αυτό, που ωστόσο κατεδαφίστηκαν από τον Μπαρμπαρόσα το 1537. Στα χρόνια που ακολούθησαν το κάστρο ξαναχτίστηκε με τη βοήθεια των Ενετών, ωστόσο καταστράφηκε από τους Τούρκους πριν καν ολοκληρωθεί. Το 1792 χτίζεται για τρίτη και τελευταία φορά και πάλι με τη βοήθεια των Ενετών και μένει απόρθητο μέχρι το 1819, όταν η Πάργα πουλήθηκε στους Τούρκους και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ο Αλή Πασάς το ενίσχυσε ακόμη περισσότερο. Το Κάστρο της Πάργας παρέμεινε απόρθητο και αποτέλεσε προπύργιο των Σουλιωτών και των Παργινών που μάχονταν για την ελευθερία. Έξω από το κάστρο υπήρχαν οκτώ πύργοι σε διάφορες θέσεις, με τρόπο που να είναι απυρόβλητοι από τη θάλασσα. Στην τοξωτή πύλη της εισόδου διακρίνονται ο φτερωτός λέων του Αγίου Μάρκου, το όνομα “ΑΝΤΟΝΙΟ CERVASS 1764”, εμβλήματα και επιγραφές της εποχής του Αλή Πασά. Η αρτιότητα του σχεδίου αμύνης είναι εμφανής από την οργάνωση των εγκαταστάσεων που κατασκευάστηκαν και περιλάμβαναν αίθουσες πυροβολείων, ισχυρούς προμαχώνες με θυρίδες πυροβόλων, θυρίδες ελαφρών όπλων, φυλακές και στρατώνες, ενώ εικάζεται ότι υπάρχει ακόμα και κρυφή δίοδος προς τη θάλασσα. Το κάστρο είναι προσβάσιμο από τα στενά δρομάκια και σκαλοπατάκια που οδηγούν σε αυτό από το λιμάνι.
4η μέρα
Αρχαία Δωδώνη Από αναφορές στη Δωδώνη των: Αισχύλου, Σοφοκλή, Πλάτωνα, Πινδάρου, Ομήρου, Ησιόδου και άλλων, καθώς και από θρύλους της παράδοσης, ξεκίνησε το ενδιαφέρον να βρεθεί η θαμμένη Δωδώνη. βρέθηκε το ιερό του Δία (η ιερά οικία) με ευρήματα μέχρι και της εποχής του χαλκού. Τα έπη του Ομήρου είναι η παλαιότερη μαρτυρία για τη Δωδώνη, όπου αρχικά λατρευόταν η θεά Γη (3.000 π.Χ.) στην οποία θυσίαζαν τον ιερό ταύρο που γονιμοποιούσε τη γη. Λέβητες πάνω σε τρίποδες γύρω από την ιερή Δρυ (ΦΗΓΟΣ), ιερείς και ιέρειες (προφήτες, μάντεις) που κατοικούν σε καλύβες, κοιμούνται στο έδαφος για να ταυτίζονται με τη Γέα είναι η εικόνα του αρχικού μαντείου. Αυτοί δίνουν χρησμούς με βάση το θρόισμα των φύλλων της βελανιδιάς, τον ήχο των λεβήτων, το κελάηδημα των περιστεριών που κατοικούν στο ιερό δέντρο και το κελάρυσμα του νερού της ιερής ναίου πηγής.
Οι μάντεις πίστευαν ότι η μία από τις δύο ιέρειες των Θηβών της Αιγύπτου που είχαν αρπάξει οι Φοίνικες, ήλθε σαν περιστέρι στα κλαδιά της ΦΗΓΟΥ και ζήτησε με ανθρώπινη φωνή να γίνει μαντείο. Πίστευαν ακόμη πως ο Δίας και η θεά Γη (που έγινε Διώνη), ζούσαν στα κλαδιά του ιερού δένδρου. Κτίσματα άρχισαν να κτίζονται από τον 4ο π.Χ. αιώνα, ο ναός του Δία (με συμπληρωματικά κτίρια μέχρι τον 2ο π.Χ. αιώνα). Το θέατρο από τα μεγαλύτερα της Ελλάδος, χωρητικότητας 18.000 θέσεων, έγινε τον 3ο αιώνα π.Χ. επί βασιλείας Πύρρου. Το βουλευτήριο τον 3ο – 4ο π.Χ. αιώνα. Το πρυτανείο είναι το αρχαιότερο κτίσμα μετά την ιερή οικία και έμεναν οι ιερείς του Δία ή οι ηγεμόνες του «κοινού των Μολοσσών».
Η ακρόπολη του οικισμού με πολυγωνικό τείχος η οποία βρίσκεται στην κορυφή του λόφου είναι του 4ου π.Χ. αιώνα. Το τείχος και οι ναοί του Ηρακλή και της Διώνης έγιναν επί Πύρρου. Μετά το 300 π.Χ. ο βασιλιάς Πύρρος εφαρμόζει τη λατρεία των Μολοσσών (τους Ολύμπιους θεούς), χτίζει το θέατρο και καθιερώνει τα νάϊα και γυμναστικούς αγώνες ανά τετραετία (θυσίες, γυμνικοί αγώνες, τρέξιμο, πήδημα).

Μέτσοβο  - μουσείο Λαϊκής  Τέχνης  Βόλος.


Βίντεο από τις πρόβες του θεατρικού  και την εκδρομή μας




ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ   ΕΚΔΡΟΜΗΣ

ΒΑΛΑΣΣΑ     ΑΣΠΑΣΙΑ
ΚΑΡΚΑΛΕΤΣΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΚΑΤΣΙΚΗ ΝΙΚΟΛ
ΣΑΛΒΑΝΟΥ  ΛΙΝΑ



Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα Β’ Γυμνασίου Έτος: 2015-2016




Με τον όρο ρύπανση των υδάτων εννοούμε την οποιαδήποτε ανεπιθύμητη αλλαγή στα φυσικά, χημικά και βιολογικά χαρακτηριστικά του νερού των θαλασσών,των λιμνών και των ποταμών
•Η ρύπανση των υδάτων είναι ζημιογόνος για τον άνθρωπο, τους φυτικούς και ζωικούς οργανισμούς αλλά και τις βιομηχανικές διαδικασίες και τις συνθήκες ζωής.



                             


Πώς δημιουργείται η ρύπανση των υδάτων;


•Η ρύπανση των υδάτων δημιουργείται με την απελευθέρωση σε λίμνες, ποτάμια και θάλασσες ουσιών οι οποίες είτε διαλύονται, είτε κατακάθονται στον πυθμένα.
Οι ρύποι αυτοί είναι πάρα πολλοί και αυτό γιατί στον υδάτινο ορίζοντα καταλήγουν και οι ρύποι από την ρύπανση της ατμόσφαιρας και του εδάφους μέσω των βροχών και της απορροής

                     


ΘΕΡΜΙΚΗ      ΡΥΠΑΝΣΗ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

Με την απελευθέρωση στο νερό ενέργειας υπό την μορφή θερμότητας ή ραδιενέργειας δημιουργείται η θερμική ρύπανση των υδάτων η οποία προκαλεί άνοδο στην θερμοκρασία του νερού.




Θερμική ρύπανση από νερά ψύξης πυρηνικών εργοστασίων η οποία οδηγεί σε ελάττωση της περιεκτικότητας του διαλυμένου οξυγόνου στο νερό προκαλώντας ασφυξία και θάνατο των υδρόβιων οργανισμών και μείωση της αποικοδόμησης. Η μορφή αυτή ρύπανσης είναι περιορισμένη στην Ελλάδα.





Ρύπανση των υδάτων είναι δυνατόν να δημιουργηθεί και από μικροοργανισμούς των οικιακών αποβλήτων, από οργανικές ουσίες όπως το πετρέλαιο και τα προϊόντα του και από τοξικά μέταλλα.



• Δημιουργείται από τις υγρές βιομηχανικές απορροές (νερό ή παραπροϊόντα) που σχετίζονται με την παραγωγική διαδικασία της βιομηχανίας.


Η βιομηχανική ρύπανση που επιβαρύνει τα νερά της Ελλάδας είναι οργανική, με επιπτώσεις στην κατανάλωση οξυγόνου των νερών, όπως από τις βιομηχανίες τροφίμων που είναι ανεπτυγμένες στην Ελλάδα (βιομηχανίες παστερίωσης γάλατος



Ρύπανση με θρεπτικά συστατικά


•Ρύπανση με θρεπτικά συστατικά όπως φωσφορικά και νιτρικά ιόντα ( π.χ. λιπάσματα, απορρυπαντικά, οικιακά απόβλητα), με αποτέλεσμα την εμφάνιση ευτροφισμού στα υδάτινα οικοσυστήματα.


Η ρύπανση αυτή φτάνει στα επιφανειακά νερά μέσω της επιφανειακής απορροής με τα νερά της βροχής, ή με την επικοινωνία με τα υπόγεια νερά που εν τω μεταξύ έχουν ρυπανθεί από τη στράγγιση των νερών άρδευσης των αγρών.

              Ρύπανση με βαρέα μέταλλα

Ρύπανση με βαρέα μέταλλα, όπως από χημικές βιομηχανίες και βυρσοδεψεία ή από εντομοκτόνα τα οποία οδηγούν στο φαινόμενο της βιοσυσσώρευσης το οποίο μέσω της τροφικής αλυσίδας επιβαρύνει τελικά τον άνθρωπο


•Με τον όρο βιοσυσσώρευση εννοούμε το φαινόμενο κατά το οποίο αυξάνεται στους ιστούς των οργανισμών η συγκέντρωση μη μεταβολιζόμενων χημικών ουσιών.

•Πάνω από ένα κρίσιμο όριο συγκέντρωσης, αυτές οι ουσίες γίνονται τοξικές. Το φαινόμενο αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία για τον άνθρωπο, καθώς αυτός βρίσκεται συνήθως στο τελευταίο καταναλωτικό επίπεδο.



            Πετρελαιοκηλίδες

•Οι πετρελαιοκηλίδες δημιουργούνται από διαρροές ή ναυάγια πετρελαιοφόρων πλοίων με αποτέλεσμα το σχηματισμό ενός στρώματος πετρελαίου που εμποδίζει τις ακτίνες του ήλιου να περάσουν μειώνοντας έτσι την φωτοσυνθετική διαδικασία και την παραγωγή οξυγόνου που απαραίτητο για την επιβίωση των οργανισμών της θάλασσας καθώς και των υδρόβιων πτηνών που παγιδεύονται σε αυτήν .














                                   Βιοτεχνολογία
Λύση στο πρόβλημα των πετρελαιοκηλίδων έχουν δώσει οι τεχνικές του ανασυνδιασμένου DNA και της Γενετικής Μηχανικής όπου γενετικά τροποποιημένα βακτήρια διασπούν τις πετρελαιοκηλίδες










Αστικά λύματα – Παθογενείς μολύνσεις

Δραστηριότητες που εμπλουτίζουν ή ρυπαίνουν υδάτινους αποδέκτες, είναι οι απορρίψεις που αφορούν ανθρώπινες χρήσεις. Τα ακάθαρτα νερά χαρακτηρίζονται από τη μεγάλη τους περιεκτικότητα σε οργανικά συστατικά και συνήθως αποχετεύονται σε θαλάσσιους, λιμναίους ή ποτάμιους αποδέκτες ή και απορροφητικούς βόθρους, ρυπαίνοντας έτσι και τα υπόγεια νερά.

Στη χώρα μας, οι απορροφητικοί βόθροι που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σε μεγάλο ποσοστό, αποτελούν το χειρότερο μέσο διάθεσης των ακάθαρτων νερών, αφού ρυπαίνουν το φυσικό αποδέκτη, το έδαφος και τα υπόγεια νερά.


                                        Συνέπειες
•Οι αστικές αυτές απορρίψεις με το μικροβιακό τους φορτίο προξενούν διάφορες μολύνσεις. Συγκεκριμένα, ορισμένα βακτήρια προξενούν τυφοειδή πυρετό, δυσεντερία, γαστρεντερίτιδα και χολέρα.


Ιοί στο νερό και ορισμένα στελέχη τους προκαλούν πολυομελίτιδα και ηπατίτιδα, ενώ αυγά και νύμφες μερικών παρασίτων βρίσκονται πολλές φορές στα ακάθαρτα νερά, προκαλώντας άλλες ασθένειες






                                                   Λύση
Λύση για την αντιμετώπιση της αστικής και βιομηχανικής ρύπανσης αποτελούν οι μονάδες βιολογικού καθαρισμού




                                   Βιολογικός Καθαρισμός



Παγασητικός
Η δική μας θάλασσα

•Ο Παγασητικός Κόλπος εμφανίζει κατά καιρούς υψηλές συγκεντρώσεις θρεπτικών και οργανικού φορτίου που συνδέονται με περιστατικά ευτροφισμού και υψηλές συγκεντρώσεις βαρέων μετάλλων.


•Κατά συνέπεια πολλαπλασιάζονται άλγες και βακτήρια, τα οποία «κλέβουν» το οξυγόνο από τα ψάρια.


Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ακατάλληλου περιβάλλοντος για τη διαβίωση οργανισμών που έχουν υψηλή απαίτηση σε οξυγόνο, ενώ συγχρόνως υποβαθμίζεται η ποιότητα του νερού


•Τα προβλήματα αυτά στο οικοσύστημα του Παγασητικού οφείλονται κυρίως στα επεξεργασμένα αστικά και βιομηχανικά υγρά απόβλητα που δέχεται και στις απορροές από τις γεωργικές περιοχές.

• Οι συγκεντρώσεις θρεπτικών στοιχείων εμφανίζουν αυξημένες τιμές στο βόρειο τμήμα του Παγασητικού.

•Από μικροβιολογικής πλευράς το λιμάνι του Βόλου είναι επιβαρυμένο όπως και τα περισσότερα λιμάνια .


Κάρλα: ένα παράδειγμα κακής διαχείρισης των υδάτων

Αμέσως μετά την αποξήρανση της λίμνης φάνηκαν οι τρομακτικές επιπτώσεις οι οποίες ήταν περιβαλλοντικές αλλά και κοινωνικές:

•Ραγδαία πτώση της υπόγειας υδροφορίας

•Εισχώρηση του θαλάσσιου μετώπου στον ευρύτερο χώρο της περιοχής της Κάρλας

•Ρύπανση και επιπτώσεις στο κλειστό Παγασητικό κόλπο και εμφάνιση φυτοπλαγκτού

•Εμφάνιση ρηγμάτων μεγάλου βάθους και καταστροφή κτισμάτων

•Επιπτώσεις στην πανίδα και στην χλωρίδα της περιοχής

•Καταστροφή γεωτρήσεων και ξήρανση πηγών μεταξύ των οποίων και η Υπέρεια Κρήνη στο Βελεστίνο

•Αλλαγές στο μικροκλίμα της περιοχής

•Αδυναμία υδροδότησης πόλεων και οικισμών



                       Η Κάρλα χρειάζεται προστασία

•Το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό έργο στα Βαλκάνια, υλοποιείται από την Περιφέρεια Θεσσαλίας στη Λίμνη Κάρλα. Πρόκειται για την επαναδημιουργία της λίμνης που είναι ένα έργο τοπικής ανάπτυξης με πολλά αναμενόμενα οφέλη για την περιοχή της Θεσσαλίας όμως…

•Ο Φορέας Διαχείρισης Περιοχής Οικοανάπτυξης Κάρλας , διεξάγει δράση ενημέρωσης των κατοίκων της προστατευόμενης περιοχής για την αποτροπή ρίψης σκουπιδιών, μπάζων και υπολειμμάτων συσκευασιών φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων στην Τάφρο 2Τ.



Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την προστασία της υπό σύσταση λίμνης Κάρλας από τη ρύπανση



Πώς θέλουμε τη Γή μας;



•Το video για τον ΕΥΤΡΟΦΙΣΜΟ επιμελήθηκε η Αναστασία Σπυριδάκη



Για την παρουσίαση αυτή εργάστηκαν οι μαθήτριες:


•Μυρτώ Παπαμιχαήλ, Στέλλα Μιχάλη


•Αναστασία Ντούλα, Έλενα Καλλιού


Και οι καθηγητές


• Δέσποινα Γιάλβαλη


•Βάνα Γαλανοπούλου


•Γιώργος Κομίνης


Οι πληροφορίες και οι εικόνες αναζητήθηκαν στο διαδίκτυο και σε σχολικά βιβλία .





Μουσική: The xx-Intro